ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Στέγνωσε το χώμα
απο τον καλοκαιριάτικο ήλιο.
Χαρακιές γέμισε
όπως και η ψυχή μου.

Τα χρυσαφένια στάχυα ωρίμασαν.
Είναι έτοιμα για την συγκομιδή
μα την τελευταία στιγμή
ήρθε η καταστροφή.

Τα πρώτα παιχνιδιάρικα συννεφάκια
δειλά δειλά στην αρχή
εμφανίστηκαν στο απέραντο γαλάζιο
να ερωτοτροπούν ασύστολα με τον ήλιο.

Τα συννεφάκια,
γκρίζα σύννεφα έγιναν στον ορίζοντα,
έτοιμα να ξεσπάσουν,
ν'αδειάσουν από τα σπλάχνα τους
ολο το υδάτινο φορτίο που κουβαλούν.

Λυτρωτική η βροχή.
Αραγε θα αποφορτίσει την ατμόσφαιρα;
Τα δάκρυα θα αλαφρώσουν
τον αβάσταχτο πόνο της ψυχής μου;
Αν είναι να συμβεί αυτό
ελευθέρωσε Θεέ μου τη βροχή,
να ξεπλύνει την αχαριστία
και την αδικία απο τον κόσμο. .

΄Οσο περνά η ώρα
τα γκρίζα σύννεφα δράκοι γίνονται.
Φωτιές βγάζουν από το στόμα .
Ο βρυχηθμός τους τρομάζει το σύμπαν,
αστράφτουν,βροντούν,
τα σουβλερα τους δόντια δείχνουν
και απο τα μάτια τους
ξεχύνεται καυτή λάβα
που στο διάβα της σκορπά καταστροφή.

Η ώρα της συγκομιδής δεν έφτασε ποτέ.
Η λυτρωτική βροχή δεν ήρθε.
Τη θέση της πήρε
η καταστοφική καταιγίδα.

ΡΕΝΑ ΓΑΛΑΝΗ