ΑΓΑΠΗ

ΑΓΑΠΗ

Σαν τι θαρρείς πως είναι η ζωή και λες
“εγώ θα την κερδίσω”!
Μα ποιο είναι το κέρδος να μας πεις
μήτε που ξέρεις
Αν ήξερες θα το΄βρισκες
...χωρίς θυσίες…

Ενα χαμόγελο και ένα χάδι είν΄ η ζωή.

Η πρωϊνή καλημέρα του γείτονα
είναι η ζωή.
Το γκάστρωμα της γυναίκας
και το παιδί που θα γεννηθεί,
αυτό είναι η ζωή.

Το πρώτο του χαμόγελο,
η πρώτη του λεξούλα,
το πρώτο του δοντάκι.

Να αυτό,
σαν τι άλλο θαρρείς πως είναι η ζωή
και ψάχνεις απεγνωσμένα
ξοδεύοντας την ίδια τη ζωή,
για τη ζωή.
Το τσούγκρισμα δυο ποτηριών
με χέρια που δεν τρέμουνε
και που ο ήχος που αφήνουν τα ποτήρια
δεν δημιουργείται για να κρύψει
υστεροβουλίες.
Ενας περίπατος χέρι χέρι
με το αγαπημένο σου πρόσωπο,

το ηλιοβασίλεμα, ναι το ηλιοβασίλεμα,

γιατί χωρίς αυτό
πώς θα περιμέναμε να δούμε
μια καινούργια ανατολή.

Το χάδι της μάνας είναι ζωή.
Το γύρισμα του γιου από το στρατό,
από το πανεπιστήμιο,
το γύρισμα του γιου από το χωράφι
είναι ζωή.

Το μεγάλωμα των βυζιών της κόρης σου
που γίνεται γυναίκα.
Καμάρωσέ την,
δικό σου έργο είναι.
Τι άλλο θέλεις,
τι άλλο νομίζεις πως είναι η ζωή
και όλο ψάχνεις απεγνωσμένα.
Το χάδι της γυναίκας σου,
όταν το βράδυ πλαγιάζουν τα παιδιά
κάτω από το φρεσκοπλυμένο
και πεντακάθαρο σεντόνι,
δεν κοστολογείται.
Δεν πουλιέται,
άρα δεν αγοράζεται.

Μόνο καταχτιέται,
μόνο κερδίζεται.

Τόσο απλή είναι η ζωή.
Κι εσύ πελαγοδρομείς
και τη χάνεις,
αντικαθιστώντας τα όμορφα χαμόγελά της
με αναστεναγμούς.
Κοιτάζεις έναν απέραντο και όμορφο κάμπο
κι αντί να τρέξεις να τον χαρείς,
εσύ σκέφτεσαι πώς να τον κατακτήσεις,
πώς να τον κάνεις δικό σου.
Αφού και μόνο ο κήπος του σπιτιού σου
σε φτάνει! Αφού στο τέλος
μήτε κι αυτόν θα πάρεις
και το ξέρεις.
Το ξέρεις πως σου ανήκει γη
ίση με το ανάστημά σου,
και μάλιστα για λίγο.
Τόσο όσο το χώμα αυτής της γης,
που εσύ ήθελες να κατακτήσεις,
θα σε αφομοιώσει.

Δημήτρη Θ. Αδαμόπουλου