Εχει η ζωή τόσες στιγμές
αγαπημένες τρυφερές
που ο χρόνος όμως τις παίρνει.
Τις σκορπά στο παρελθόν
και μας αφήνει στο παρόν
με μια ανάμνηση θλιμένη.
Ας ήτανε να σταματά
ο χρόνος και να μην κυλά,
σε μιά στιγμή αγαπημένη.
Δείκτες βουβοί,να σιωπούν,
ρολόγια που δεν θα χτυπούν
ο χρόνος στάσιμος να μένει.
Μόνο οι χτύποι της καρδιάς
να αναλάβουν να μετρούν
το πέρασμα του χρόνου.
Να γίνει ο κόσμος μια σταλιά
που να χωρά σε μια αγκαλιά,
σ'ένα φιλί και σ'ένα χάδι.
Σε ένα αναστεναγμό
σε ένα βλέμα ηδονικό
σ'ένα κορμί που σπαρταρά
μες το σκοτάδι.
Να γίνει αιώνας η στιγμή
για να χωρέσει μια ζωή,
μία φωνή που ψιθυρίζει σ'αγαπώ
μες το σκοταδι,
ένα χαμόγελο γλυκό,
ένα άγγιγμα σου τρυφερό
μία ανάσα σου απαλή σαν ένα χάδι.
Ας γίνουμε άπληστοι μ'αυτές
τις τόσο όμορφες στιγμές
κι ας τις αφήσουμε να πάνε το κορμί μας
και την ψυχή και το μυαλό
σ'αυτό το σύντομο,μικρό
αλλά και τόσο όμορφο
ταξίδι της ζωής μας.
Καρτερι εστησα στο χρονο
να ορισει μερα
που τα κορμια θα ενωθουν
ν ανταλλαξουν μυρωδιες.
Στα βαθια, της ηδονης,
πηγαδια να λουστουν
και στις χαραδρες των οργασμων
να σκαρφαλωσουν.
Καρτερι εστησα στο χρονο
να ορισει μερα που θαρθεις
μ ελευθερια, καρδιας
ψυχης και λογου.
Μα ο χρονος παντα ξεφευγε
οριζε τη μερα του ποτε
κι η προσμονη
σαν πυρετος ανεβαινε.
Διψουσα,εκαιγα,ελειωνα,
ηθελα τη δροσια απ τα χειλη σου
το χαιδεμα της ανασα σου
να κλεβει τον πυρετο της προσμονης.
Μ αδικο το καρτερι
το χρονο δεν οριζεις
κι αυτος τη μερα.
ΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΣΓΙΑΝΝΗΣ