Μαζεύει τους κάβους το πλοίο.
Η μπουκαπόρτα σηκώνεται,
τα φώτα όλα αναμμένα
και από τα μεγάφωνα
η μελωδική φωνή της κοπέλας
αναγγέλλει την αναχώρηση .
Άστρο στο μαύρο βελούδο τ' ουρανού
η καρδιά μου , τρεμοσβήνει
στη θωριά του πλοίου που σαλπάρει,
παίρνοντας μαζί του το όνειρο .
Κόσμος πολύς στην αποβάθρα
με το βλέμμα καρφωμένο στο πλοίo.
Προσπαθεί να δει για μια ακόμα φορά
το δικό του άνθρωπο,
να χαράξει στη μνήμη του
την αγαπημένη μορφή,
να σηκώσει το χέρι
σ' ένα βουβό αποχαιρετισμό
και το μυαλό να πετάει
σαν αποδημητικό πουλί στο χτες.
Με βήμα αργό
κάνω στροφή και απομακρύνομαι.
Δεν θα κλάψω !!
Όχι δεν θα κλάψω.
Το όνειρο θα συνεχίσει να υπάρχει.
Έχει γλύκα η προσμονή του γυρισμού
κι εγώ θα περιμένω να τη γευτώ!!!
Άλλωστε σημασία δεν έχει που είναι το κορμί
αλλά που η ψυχή κατοικεί.
Ώρα είναι να γυρίσω σπίτι.
Πάλι μέσα θα κλειστώ.
Να ψηλαφίζω το κόσμο
από τις γρίλιες.
Αχνοί θα γίνουν πάλι
οι ήχοι ,οι φωνές...
μόνη συντροφιά η προσμονή
και το κουδούνισμα του τηλεφώνου!!!!
ΡΕΝΑ ΓΑΛΑΝΗ ΜΕΤΑΞΑΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου