ΛΑΔΙ ΣΕ ΚΑΜΒΑ 50*70

ΛΑΔΙ ΣΕ ΚΑΜΒΑ 50*70

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Αδιαπέραστος τοίχος η καρδιά σου
από τις βουβές ικεσίες
των δακρυσμένων ματιών μου.
Κρυστάλλινες σταγόνες κυλούν
και χαρακώνουν το πρόσωπο
μα εσύ απαθής μένεις.

Αραχνούφαντα τα πέπλα της λήθης.
Η θύμηση στ'ανεμπόδιστα μονοπάτια
του μυαλού περιδιαβαίνει,
στα χρόνια της νιότης μας ,
στα πρώτα σκιρτήματα,
του έρωτα τα κρυφά ανταμώματα.

Τότε που γινόσουν όλος μια αγκαλιά
και η κλεψύδρα του χρόνου
ερμητικά έκλεινε.

Τότε που λάβα έρρεε στο κορμί
και γινόσουν νάμα πηγής δροσερό
να τη σβύσεις
ακολουθώντας τα ηδονικά μονοπάτια της

Τότε που με περίσσεια προσοχή
μάζευες τα δάκρυα,
διαμάντια π' άστραφταν
στην κόχη των ματιών μου,
στις μικρές μπόρες
που της ζήλειας τα καμώματα
με οδηγούσαν.

Μα τώρα
απαραβίαστα παραθυρόφυλλα
η καρδιά σου.
Αρνούνται πεισματικά
μια χαραμάδα ν 'ανοίξουν
αχτίνα λαμπρή να φωτίσει το άδικο
που η δική σου ζήλεια σκορπά.


ΡΕΝΑ ΓΑΛΑΝΗ

φιλια... όσα δεν έχω εκφράσει με λόγια !!!!

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΖΟΡΙΚΗ

Αλλη μια νύχτα ζόρικη.
Ο ύπνος δε με νοιάστηκε
και αφησε το νου να περιδιαβαίνει
στα μονοπάτια των αναμνήσεων.

Μονοπάτια που άλλωτε ανηφορίζουν
και με δυσκολία τα περπατώ
και άλλωτε κατηφορίζουν
και τότε ο νους τρέχει.

Προσπάθησα να διαβάσω
το βιβλίο της ζωής μου
που μισογραμμένο έμεινε
μα άδικος ο κόπος.
Τα μάτια θολά.
Δεν βοηθούν.

Τα γράμματα είναι καθαρά
ευανάγνωστα,καλλιγραφικά.
Μόνο οι τελευταίες σελίδες
με δυσκολία διαβάζονται.

Λάθη πολλά
μουτζουρωμένα γράμματα.
Τρεμάμενο το χέρι που τα έγραφε.
Αβέβαιο.
Μισή έμεινε η τελευταία λέξη.
Σ 'ΑΓΑ....

ΡΕΝΑ ΓΑΛΑΝΗ

ΞΗΜΕΡΩΣΕ

Ξημέρωσε
κι εγω που λατρεύω τη μέρα
αυτό το ξημέρωμα το μίσησα.
Η μυρωδία του χωρισμού
πλανάται στον αγέρα.

Αμίλητοι και οι δυο.
Πρόσωπα σαν θεατρικές μασκες
σε τραγωδία.
Ο κόμπος στο λαιμό
ανεβοκατεβαίνει.
Το σφίξιμο στο στομάχι
μαχαιριά σουβλερή.
Χτυποκάρδι ατέλειωτο
και απελπισία....

Τα χέρια που άνοιγαν
κι έκλειναν μέσα τους
την αγάπη,στοργικά ,τρυφερά,
τώρα κρέμονται στο πλάι
αδύναμα ,ακίνητα...
Τα χείλια ,που μέχρι χτες
καυτά φιλιά σκόρπιζαν,
τώρα ερμητικά κλειστά.
Τα μάτια που τόσο ηδονικά κοίταζαν
τώρα θολά,άδεια.
Μόνο μια βουβή ερώτηση
πλανάται μέσα τους...

΄Αραγε θα γυρίσεις;;;;;

ΡΕΝΑ ΓΑΛΑΝΗ

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Στέγνωσε το χώμα
απο τον καλοκαιριάτικο ήλιο.
Χαρακιές γέμισε
όπως και η ψυχή μου.

Τα χρυσαφένια στάχυα ωρίμασαν.
Είναι έτοιμα για την συγκομιδή
μα την τελευταία στιγμή
ήρθε η καταστροφή.

Τα πρώτα παιχνιδιάρικα συννεφάκια
δειλά δειλά στην αρχή
εμφανίστηκαν στο απέραντο γαλάζιο
να ερωτοτροπούν ασύστολα με τον ήλιο.

Τα συννεφάκια,
γκρίζα σύννεφα έγιναν στον ορίζοντα,
έτοιμα να ξεσπάσουν,
ν'αδειάσουν από τα σπλάχνα τους
ολο το υδάτινο φορτίο που κουβαλούν.

Λυτρωτική η βροχή.
Αραγε θα αποφορτίσει την ατμόσφαιρα;
Τα δάκρυα θα αλαφρώσουν
τον αβάσταχτο πόνο της ψυχής μου;
Αν είναι να συμβεί αυτό
ελευθέρωσε Θεέ μου τη βροχή,
να ξεπλύνει την αχαριστία
και την αδικία απο τον κόσμο. .

΄Οσο περνά η ώρα
τα γκρίζα σύννεφα δράκοι γίνονται.
Φωτιές βγάζουν από το στόμα .
Ο βρυχηθμός τους τρομάζει το σύμπαν,
αστράφτουν,βροντούν,
τα σουβλερα τους δόντια δείχνουν
και απο τα μάτια τους
ξεχύνεται καυτή λάβα
που στο διάβα της σκορπά καταστροφή.

Η ώρα της συγκομιδής δεν έφτασε ποτέ.
Η λυτρωτική βροχή δεν ήρθε.
Τη θέση της πήρε
η καταστοφική καταιγίδα.

ΡΕΝΑ ΓΑΛΑΝΗ